W hotelu spędzamy jedną noc przy okazji wyprawy na mecz Unii z Górnikiem Zabrze.

Rezerwacji dokonujemy przez Internet. Hotel dysponuje parkingiem dla gości, zarówno od strony głównego wejścia jak i bardziej dyskretnym z drugiej strony.Po wejściu do obiektu, troszkę zdezorientowani poszukujemy recepcji, która jest jednocześnie restauracyjnym barem. Bardzo sympatyczna Pani załatwia z nami formalności. Odbieramy klucze i udajemy się do pokoju.

Zajazd ten mieliśmy okazję odwiedzić podczas naszego wyjazdu do Hrubieszowa. Po wizycie w lokalu mam mieszane uczucia…

Piątek. Koniec tygodnia. Początek weekendu. Os. Słoneczne. Nowa Huta. On. Mały, zmarznięty, bezbronny. Ktoś się lituje. Sprawdza co chwilę, czy pojawi się jego właściciel. „Właściciel” się ulotnił. Biedak został. Przywiązany do osiedlowego trzepaka. Obok puszka karmy...

Pierwszy raz do opisu trafia pizzeria. I po wizycie w lokalu mam mieszane uczucia. Dlaczego? O tym w dalszej części tekstu.

Gdy pierwszy raz usłyszałem od znajomego (co to z niejednej budki kebab jadł), że „obok Hutnika otworzyli nową budę i całkiem dobry” – do tej wiadomości podszedłem z rezerwą...

„Rozbroić narcyza” to książka autorstwa Wendy T. Behary. Autorka, która z różnymi odmianami narcyzmu spotyka się na co dzień w swojej pracy, zna dokładnie mechanizmy działania osób narcystycznych. W sposób bardzo przejrzysty i przystępny dla każdego czytelnika, przedstawia wiele ważnych kwestii związanych nie tylko z samym narcyzmem, ale także wyjaśnia przyczyny różnego zachowania osób, które z narcyzem mają do czynienia. Swoje teoretyczne tezy potwierdza przykładami, dzięki którym czytelnikowi łatwo jest zrozumieć przytaczane terminy psychologiczne.  

Muszę przyznać, że zanim sięgnęłam po tę książkę pojęcie narcyzmu kojarzyło mi się jedynie z osobami „zakochanymi w sobie” lub też inaczej mówiąc „zapatrzonymi w siebie”. Jednak już na początku mojej przygody z książką „Rozbroić narcyza” zrozumiałam jak bardzo się myliłam. Okazuje się bowiem, że narcyz może przybierać bardzo różne maski: od „Efekciarza” poprzez „Ratownika”, „Pracoholika”, aż do „Tyrana” lub „Męczennika”.

Już po raz 11 odbędzie się Małopolska Noc Naukowców. Projekt który wystartował w 2007 roku okazał się fantastycznym pomysłem, który stale się rozwija.

Wszelkie informacje na temat tegorocznej edycji można znaleźć na stronie

http://nocnaukowcow.malopolska.pl/

To hasło jest znane chyba już każdemu mieszkańcowi regionu. I fakt ten nikogo już nie dziwi, bo za pasem kolejna, jedenasta już odsłona naszego flagowego wydarzenia, które na przestrzeni lat trwale wpisało się w kalendarz popularnonaukowych imprez. Imprez lubianych i cenionych przez uczestników. Czy warto w niej uczestniczyć i czy to może być ciekawe? Naturalnie! Próżno szukać lepszej okazji, aby móc przyjrzeć się pracy naukowców z tak bliska, aby móc zapytać ich o to, o co zapytać na co dzień nie sposób. Tylko w jednym dniu w roku badacze będą tylko do Waszej dyspozycji, odpowiadając na dziwne i jeszcze dziwniejsze pytania. Bez wyjątku!

Po Kraszewskiego ostatni raz sięgałam jeszcze na studiach, za sprawą „Zygmuntowskich czasów” i jest to trochę mój wyrzut sumienia – dlaczego na tak długo podziękowaliśmy sobie z twórczością tego pana? Pewnie, że mogę teraz szukać usprawiedliwień – brak czasu, natłok obowiązków i tym podobne. Prawda jest jednak nieco bardziej brutalna, a ja aż kulę się w sobie, że muszę ją w tym miejscu wyjawić. Po prostu odkąd blog zaczął się mocno rozwijać, a propozycje recenzenckie zapełniać skrzynkę mailową, zachłysnęłam się różnego rodzaju nowościami i to właśnie na nich oparłam swoją czytelniczą przygodę, klasyków traktując nieco po macoszemu. Szkoda, bo pamiętam, że utwory Kraszewskiego swego czasu wywierały na mnie bardzo korzystne wrażenie. Dlatego bardzo się cieszę, że są wydawnictwa, które od czasu do czasu przypominają wielkich mistrzów, wznawiając wydania i ciesząc umysły czytelników tymi magicznymi opowieściami.

Należę do rocznika, który tej kultowej dobranocki nie ma prawa pamiętać, niemniej gdy powiedziałam swoim rodzicom, że „Jacek i Agatka” są dostępni w wersji książkowej, odpowiedzieli mi szczerym uśmiechem, który najwyraźniej był reakcją na napływ wspomnień z dzieciństwa. Cóż, być może bycie sentymentalnym jest dziedziczne.

Bardzo się cieszę, że miałam możliwość zapoznania się z tą książką i odkrycia, skąd zachwyt starszego pokolenia nad tą bajką. Gdyby zapytać, co konkretnie jest w niej wyjątkowego, pewnie wiele osób miałoby problem z odpowiedzeniem na to pytanie. Bo też nie znajdziemy tu porywających i niespodziewanych zwrotów akcji ani mrożących krew w żyłach wydarzeń. Ta bajka bazuje na czymś innym i o wiele ciekawszym, lepszym dla dziecka – na prostocie, naturalności i otaczającej rzeczywistości.

Wyprawa na mecz do pobliskich Barcic była okazją zapoznania się z lokalną ofertą gastronomiczną. Jako, że Barcice nie miały nic ciekawego do zaoferowania w tej materii, najbliższym lokalem, który wyłowiłem w internetowej sieci był Zajazd Pod Zamkiem w Rytrze.