W tym roku postanowiliśmy, że nasza ekipa wybierze się na mecz zagraniczny. W zasadzie to bardziej ja się wybiorę, bo dla moich towarzyszy mecze poza granicami Polski, nie są może chlebem powszednim, ale bywają na nich.

Początkowo planowałem napisać aż trzy teksty z tego wyjazdu. Czas mijał, nie miałem kiedy na spokojnie usiąść i poklepać w klawiaturę, więc dziś, gdy opadły już sportowe (i nie tylko) emocje, można pokusić się o podsumowanie tego, jednego z najdziwniejszych, meczów na jakim byłem.

W ramach tegorocznych obchodów Dni Św. Kingi w Wieliczce zaprezentował się jeden z najbardziej lubianych zespołów w Polsce. Mowa tutaj o zespole ENEJ, którego nazwa pochodzi od imienia głównego bohatera „Eneidy” Iwana Kotlarewskiego, natomiast muzyka, którą tworzą ma charakter rockowo-folkowy.

Na koncercie zgromadziła się tłumnie publiczność, która na pewno nie żałowała poświęconego czasu. Zespół nie zawiódł ani na moment. Radosne i żywe dźwięki przywitały zgromadzonych słuchaczy od pierwszej minuty. Gdy chociaż przez moment jest się na szczycie, to właśnie Tak smakuje życie. Choć gdy Niepewność igra pomiędzy przyjaźnią a miłością, nie można tracić nadziei na to, że Może będzie lepiej.

Był to jeden z tych wyjazdów, które na zawsze pozostaną w naszej pamięci. Nie co dzień,  co ja piszę,  może raz w życiu trafia się taki wyjazd, po którym można cieszyć się z awansu na zaplecze Ekstraklasy klubu, który szeregi II czy w nowomowie I ligi opuścił 44 lata temu!

Nie samym kebabem człowiek żyje – tako pismo rzecze!
Toteż i my na naszym szlaku, kierując się tą zasadą odwiedzamy: karczmy, gospody, szynki, tawerny i oberże oraz spisujemy cośmy tam jedli i pili, abyście i Wy w podróży swej głodu nie zaznali!

Pierwszy raz miałem okazję skosztować kuchni litewskiej. W miarę zbliżania się do Siedlec zaczynam przeglądać ofertę kulinarną tego miasta na tablecie. W oczy rzuca się restauracja Kochanówka – raz przez wzgląd na nazwę, dwa na nietypową jak dla polski ofertę – kuchnię litewską.
Tyle wieków wspólnej państwowości, co niedouczeni propagandyści próbują przeinaczyć, czyniąc z Rzeczypospolitej OBOJGA Narodów, państwo Polskie -  a ja nigdy nie miałem okazji skosztować tego, co jest chlebem powszednim Bałtów znad Niemna.

Po wielu latach nieobecności zawitałem do stolicy. Dekadę temu, gdy byłem tam częstym gościem (niewiele brakło a zostałbym słoikiem, bo starałem się o pracę), stołowałem się chińskiej knajpce, tuż obok miejsca gdzie rozpatrywano moje CV.
Tym razem wjazd był turystyczny a posilić się trzeba było. Przy wyborze miejsca konsumpcji zadecydowała odległość od hotelu. Wybór padł na AMRIT ORIENTAL FOOD .
Lokal ten oferuje kuchnię syryjską. Wnętrze utrzymane jest w klimatach bliskiego wschodu. Mimo sporej liczby miejsc, musieliśmy polować na wolny stolik. Było to pierwszą oznaką, że warto skosztować tego,  co kuchnia ma do zaoferowania. Wybrałem tradycyjnie  kebab na talerzu. Czy było warto? Odpowiedź poniżej.

Za każdym razem, kiedy sięgam po książkę, której autorem lub współautorem jest psycholog, mam na początku pewne obawy związane ze sposobem narracji. Czy będę się czuła, jakbym leżała na kozetce i wpatrując się w sufit z rękami zaplecionymi na brzuchu, będę przyczyn własnych frustracji i potknięć życiowych szukać w dzieciństwie i relacjach z rodzicami? Bardzo tego nie lubię, a niestety kilka razy musiałam już z tego powodu odłożyć książkę, która poruszała przecież tematy istotne.

W tym przypadku wystarczyło kilka pierwszych stron, by wiedzieć, że to zupełnie inny kaliber. Katarzyna Miller ma w sobie coś z gawędziarza, który snuje swoją opowieść i pokazuje, że życie rzeczywiście jest fajne, chociaż dzieją się w nim czasami niefajne rzeczy. Ale jest też na tyle długie, że pomieści je wszystkie – te dobre i te złe, a raczej niepożądane. Trzeba tylko pozwolić mu być fajnym, a sobie dać przyzwolenie na przeżycie tego wszystkiego, co jest naszym udziałem.

Powązki, słowo które wymawiamy z namaszczeniem. Na dźwięk, którego stajemy się poważni i skupieni czasem pogrążając się w zadumie. Każdy z nas wie, że oznacza ono Cmentarz Powązkowski.

Warszawską nekropolię, która stała się miejscem wiecznego spoczynku wielkich Polaków.

Pod koniec XVIII wieku Melchior Szymanowski ofiarował część gruntów pod cmentarz.
Cmentarz rósł, dziś szacuje się że na tej ziemi pochowanych zostało milion osób. Jest wśród nich wielu wielkich Polaków. Wielkich, to słowo – najlepiej oddaje ich życiorysy.